Premi di poesia e lingua sarda.

getmedia.php.jpg

di Francesco Casula

 

Il professor Nicola Tanda, già ordinario di Letteratura e Filologia sarda presso l’Università di Sassari, e storico presidente della Giuria del prestigioso “Premio Ozieri”, ha scritto che ”Oggi non è più un azzardo affermare che un contributo fondamentale al rafforzamento della coscienza dell’identità sia venuto soprattutto dalla vera e propria riforma letteraria e civile della società sarda prodotta dai premi letterari in lingua sarda”.E il critico letterario Biagio Marin –presidente della Giuria che nel 1974 assegnò a Benvenuto Lobina il premio nazionale  per la silloge poetica “Terra, Disisperada Terra”, va persino oltre sostenendo, a proposito della funzione della lingua sarda nella poesia, che “Solo la poesia ha la potenza di impedire la sua pur lenta sparizione”

A parte questi giudizi entusiastici è innegabile che i premi letterari siano storicamente in Sardegna uno degli strumenti fondamentali per la trasmissione, la circuitazione, la conservazione e la valorizzazione della Lingua sarda. Essa senza di essi oggi sarebbe stata più povera, meno diffusa e dunque meno conosciuta. In barba a certa intellettualità sarda, impastata di aristocratici pruriti intellettualistici, che guarda con sufficienza e altezzosità la poesia sarda dei Premi. Questi, segnatamente negli ultimi anni, si sono moltiplicati a tal punto che è difficile oramai individuare qualche paese che annualmente non ne promuova almeno uno. Uno dei paesi che da 10 anni bandisce un Concorso letterario è Iglesias, la cui Giuria Sabato scorso ha proclamato i vincitori. Il secondo premio è stato assegnato a Eliseo Spiga, intellettuale e scrittore di vaglia, per la poesia in campidanese “MAURREDHINA”. Eccola: “No prangiast/ maurredhina donosa/po sa malasorti/chi t’ at destinau/a vida penosa/-Ricca fiast,/donosa maurredhina,/isteddu luxenti,/che antiga dama/in sa portantina./-E famosa,/sendi bona e galana,/ca teniast venas de prata/e ogus de ossidiana/- Ma is Reis,/tzurpus e iscumpudius,/ant is prendas tuas/donau a porcus/ innoi benius./ -Cantu porcus/ndi sunti aproillaus/de onnia furca./Fintzas unu Karl Marx,/cruccu de Brenthaus./Cantu ballus/a Palazzu de Bugerru/cun is ballerinas/dae Parigi po/cuai s’inferru./-Minadori./Totu sa vida pigada/po una costedda/scarsa cun bruvura/ingaungiada/ -No prangiast,/maurredhina spollada./ Cun comunidadis/ noas as a bessiri/ mellus apprendada”.

 

(Pubblica su Il Sardegna del 24-10-08)

 

Premi di poesia e lingua sarda.ultima modifica: 2008-11-06T08:08:57+01:00da zicu1
Reposta per primo quest’articolo

2 pensieri su “Premi di poesia e lingua sarda.

  1. Breus

    Biviat chin sa mama in Cornovaglia:
    una die ispantadu in sa buscaglia,
    in sa buscaglia de altu aliderru
    ideit passare un’estidu ‘e ferru.
    Morvan penseit chi fit santu Micheli,
    neit: “No mi colpat pro amore ‘e Deu!”
    “No so Micheli ne timas anneu.
    ne santu poto esser nominadu:
    so cabadderi, cabadderi armadu”.
    “Cabadderi? Ma ite cheret narrer?
    “ Iscruta e pedi e gia t’ada a parrer.”
    “ It’est su fuste ch’in manos afiet?”
    “Lantza ch’at sidis e ue punghet biet”.
    “E custa cosa ch’ada in chitu, istrintu?”
    “ Ispada s’inches, rughe si ses bintu”.
    “ E s’estimenta? paret grae e dura”.
    “ Es ferru, fizu, custa es s’armadura”.
    “ Isse nascheit gia osie cobertu?”
    Rieit cusse e rispondeit: “No, tzertu.”
    “ E chie la posta in dossu a vostè?”
    “ Cudde chi podet” “Chie est ?” “ Su nostru re”.
    Dae sa mama, su giovanu curreit,
    e brinchendel’in coa l’aclameit:
    “Mamma, no creo bi nd’apat dechìdu
    asie che une chi mai si nd’at bidu!
    Omine, de Micheli pius donosu,
    ch’est in creja in candelas luminosu!”
    “No b’at une pius bellu, fizu meu;
    pius bellu no, de un’anghelu de Deu”.
    “Ma si, bind’ada, mamma, intende a mie,
    bind’ada; cabadderis son basie,
    e deo andare chelzo fatu issoro,
    aer beste de ferru, isprones d’oro”.
    Rueit sa mama in terra che una morta,
    chi gia Morvan abberzeit sa porta;
    e lestru si ch’esseit, e dealla
    sa brama lu juteit intro s’istalla;
    in s’istalla leeit unu runzinu,
    l’isolvet, lu setzeit, leeit caminu.
    Partende, a neune saludeit,
    chi gia fora, isprones apreteit
    e atesu oramai dae su casteddu,
    fatu su cabadderi, cale isteddu.
    Poi de degh’annos, deghe tot’intreos
    Breus cadderi de altos impreos
    passeit pensamentosu in su casteddu;
    frazigu e rutu fit su pontigheddu.
    Intzeltu intreit in sa corte antiga:
    ue ch’in s’elva, pistija s’intriga’.
    Su ruu fit a tupa arratuladu,
    ei su muru totu iscodopadu.
    S’edola, a s’impalitu si fit miscia
    e lanedda creschiat in sa pedriscia.
    S’antarile imporradu, umidu e tristu,

    pariad tumba. Su batente at pistu…
    Finas chi est essida una etzedda
    antiga e tzega. “ Bois, cara mannedda,
    mi podet istranzare custa notte?”
    “No m’est ifadu chi a bois acote;
    allogare bos poto a coro intreu,
    ma miseru bos est s’allogu meu.
    Ca custa domo enit chi s’isfaghet,
    daghi fizu parteit degh’annos faghet”.
    Una pisedda, poi fateit abboju,
    ma appenas l’idet, l’iscapeit toroju.
    “Proite pianghides, giovanedda?
    Proite custu tunciu bos maltedda’?”
    “Bos cherzo narrer donnu cabadderi,
    bos cherzo narrer chi coro mi feri’
    ca frade, gia degh’annos fateit fua
    (como diat esser de s’edade sua),
    a sighire arte ostra peri-peri,
    e mi dolet a bider cabadderi.
    E si nd’ido in casteddu, oddeu, oddeu;
    piango pessende sempre a frade meu”.
    “No azis una mama aissegus janna?
    No, unu frade? Una sorre manna?”
    “ Neune… assumancu ch’ida in visu:
    frades e sorres sono in paradisu.
    A mamma, dispiaghere la ocheit
    cando a cabadderi si nd’andeit.
    Solu su letu issegus s’antarile,
    chin sa cadrea in s’oru ‘e su foghile
    e sa rughita in tuju m’es restada,
    pro coro meu, ateru no b’ada”.
    A cuss’intesa ogheit suspiru fritu
    e sa cara bianca alceit contritu.
    Issa, tando, iscanzeit chin meraviza,
    sas pibiristas chi l’utian in chiza,
    pedende: bois puru an orfanadu,
    chi bos intristit cussu ch’apo nadu?”
    “Chi a mamma, Deus la leeit, creo,
    ma chie li neit – leala – istei eo”.
    “Bois? Chie sezis? E ite bos nades?”
    “ Morvan mi naro ma Breus mi nominades.
    O cara sorre, pienu fia de gloria,
    onzi die cogl îende una itoria,
    ma si podia ischire cussa die
    de no la ider a su torru, osie;
    sorre mia cara, mai fia partidu,
    mai, sorre mia, mi che fia fuidu!
    Ite, a l’ider ancora in su jannile
    o setzida filende in su foghile;
    cale abbratzu chin tregus l’istringhia,
    e sas itorias totu las daia,
    e solu pro la ider ritza in porta,
    istrigliaia caddos che una orta”.

I commenti sono chiusi.